به" گزارش روابط عمومی سازمان بسیج اساتید استان مازندران،" محمدابراهیم خسروی در یادداشتی به تحلیل سیاسی مذاکره مجدد ایران و آمریکا پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

در حدود ۱۷ سالی که از آغاز مناقشه هسته‌ای میان جمهوری اسلامی و گروه ۵+۱ (امروز ۱+۴) می‌گذرد فراز و نشیب های مختلفی را در روند این گفتگوها شاهد بودیم. اساساً مواجهه ایران با صحنه گردان اصلی این میدان ایالات متحده آمریکا همواره مورد توجه جدی صاحب نظران بوده است.

ضعف حافظه تاریخی دولتمردان فعلی جمهوری اسلامی و سوء استفاده از همین فراموشی که بعضاً در بخش هایی از اجتماع وجود دارد امکان توجیه و همراه کردن آنها با سیاست های کلان جمهوری اسلامی و مواضع اصولی عالی‌ترین مقام جمهوری اسلامی را دشوار می نماید. لکن توجه به سوابق چند سال مذاکره جمهوری اسلامی ایران با غرب اشاره می کنیم تا درکی کلی از شرایط واقع داشته باشیم.

اساساً مفاد توافق سعدآباد و تعهدات جمهوری اسلامی که در زمان تصدی همین جناب روحانی در صدر هیئت مذاکره کننده به امضا رسید و اتفاقات پس از آن، حجت را بر هر سیاستمدار عاقلی در موضع‌گیری مقابل آمریکا تمام می کند. اجرای داوطلبانه پروتکل الحاقی که بازرسی سرزده کارشناسان آژانس از کلیه تاسیسات هسته ای ایران را شامل می شد تعلیق داوطلبانه تزریق گاز به سانتریفیوژهای تاسیسات هسته ای و تعمیم تعلیق ها به کلیه فعالیت‌های هسته‌ای از مواردی بود که در مقابل برای جمهوری اسلامی نفی در پی نداشت.

در این شرایط هر عقل سلیمی حکم می کرد فعالیت ها از سر گرفته شود و توان هسته‌ای ایران با توجه به ظرفیت های داخلی افزایش یابد. اینجا بود که با روی کار آمدن دولت محمود احمدی نژاد در سال ۸۴ رویکردها به سمت گسترش صنعت هسته ای و در عرصه سیاسی نزدیکی بیشتر به شرق(روسیه و چین) برای تحت فشار قرار دادن طرف‌های غربی در دستور کار تیم مذاکره کننده ایرانی قرار گرفت.

در آن سالها جمهوری اسلامی از لحاظ پیشرفت تکنولوژی هسته ای و توسعه صنایع مربوط به آن با سرعت قابل توجهی حرکت نمود، همین امر باعث افزایش قدرت چانه زنی و داشتن پشتوانه برای مذاکره کنندگان بعدی شد، در کنار این عامل مهم عوامل دیگری چون توسعه صنعت موشکی، نفوذ و گسترش عمق استراتژیک جمهوری اسلامی در کشورهای منطقه و نقش تعیین کننده ایران در مناقشات کشورهای غرب آسیا در چند سال اخیر را بایستی مورد توجه جدی قرار داد.

تیم مذاکره کننده ایران به سرپرستی محمدجواد ظریف با هدف تنش‌زدایی و بهبود روابط با آمریکا و به قول جناب روحانی بستن با کدخدا! به توافقی موسوم به برجام دست یافت. توافقی که قبله آمال و آرزوهای این دولت و سیاسیون حامی آن بود. اما در این میان ملتی که تحت فضاسازی رسانه های حامی دولت با پوشش ۲۴ ساعته bbc و voa به این توافق خوش‌بین بودند و همه چیز را در اراده کدخدا می‌دانستند با اقدامات ترامپ متوجه این مفهوم شده اند که هزینه سازش از مقاومت بیشتر است، چرا که دشمن تفکر توجه به توان داخلی را از بین برده و این امر به انحطاط تدریجی اقتصاد داخلی می انجامد. 

اما امروز فرانسه پلیس بدِ مذاکرات به عنوان کشوری که بیشترین حساسیت نسبت به فعالیت‌های موشکی جمهوری اسلامی را از خود نشان می داد، برای دیدار روحانی و ترامپ پیش قدم می‌شود رسانه های وابسته به جریان غرب گرا که اصولا برای توجیه ناکارآمدی های داخلی و سرپوش گذاری بر اشکالات دولت نیاز به چنین طرح هایی دارند مدام از دیدار و مذاکره می گویند و باز همان سناریوی قدیمی را تکرار می نمایند! مواردی که این بار طرف غربی برای مذاکره در نظر دارد صنایع دفاعی و نفوذ منطقه‌ای ماست، امروز مذاکره موهوم آنها صحبت بر سر امنیت و آرامش کشور است تا از این کشور به خیال خود یک ببر بدون دندان بسازند.

اگر به تاریخ مذاکرات و اقدامات متقابل آمریکا و جمهوری اسلامی توجه کنیم چیزی جز دشمنی و خباثت از جانب طرف غربی نمیبینیم که این هم به مقتضای نبرد تمدنی غرب مدرن به سردمداری آمریکا و تمدن اسلامی به پیشگامی جمهوری اسلامی ایران در اوضاع فعلی قابل درک است.

اینجاست که راه کشور از مقاومت برخاسته از عقلانیت می‌گذرد مقاومتی که لحظه لحظه آن نه بر اساس احساسات پوچ وبی منطق که بر اساس درک هوشمندانه از رفتارهای دشمنان و اقدامات متقابل است.

نویسنده:محمدابراهیم خسروی

روابط عمومی سازمان بسیج اساتید استان مازندران